مینا

ز جهان دل بر کندم 

تا شوری پیدا کردم 

تو پریشان مو کردی 

چون مجنون صحرا گردم 

ز تو نوشین لب باشد 

هم درمان و هم دردم 

دلم از خون چون مینا لبریز و من خاموشم 

شب هجران جای می خوناب دل می نوشم 

ز خیالت برخیزد بوی گل از آغوشم 

تو سیه چشم از چشمم تو دوری من می بارم 

تو هر سیه گیسو هر شب در خواب و من بیدارم 

تو لب میگون داری من اشک گلگون دارم 

ز تو دل گر برگیرم از غم دیگر می میرم 

بخدا دور از رویت از جان شیرن سیرم 

ز جهان دل بر کندم 

تا شوری پیدا کردم 

تو پریشان مو کردی 

چون مجنون صحرا گردم 

ز تو نوشین لب باشد 

هم درمان و هم دردم